W związku z coraz większą liczbą osób zmagających się z problemami kręgosłupa konieczne jest znalezienie skutecznych metod radzenia sobie z bólem oraz przeciwdziałanie czynnikom prowokującym. Wśród najczęstszych przyczyn bólów kręgosłupa wymienia się rozwój cywilizacyjny, za którym idzie ograniczona aktywność fizyczna, długotrwałe przebywanie w pozycji siedzącej, brak elastyczności oraz przykurcze mięśniowe. To wszystko wpływa na zaburzenie biomechaniki kręgosłupa i w konsekwencji prowadzi do jego przeciążania.

Krążek międzykręgowy określany potocznie dyskiem (discus intervertebralis) jest strukturą, która na przestrzeni wielu lat ulega przeciążeniom, stopniowo prowadząc do zaburzeń strukturalnych. W zależności od indywidualnych predyspozycji, a także czynników zewnętrznych może dochodzić do uszkodzeń tylko w obrębie części zewnętrznej (pierścień włóknisty) ale również części wewnętrznej (jądro miażdżyste), która przemieszcza się w różnych kierunkach.

Zdecydowana większość z nas wykorzystuje swój kręgosłup, nie dbając o niego, a także nie zastanawiając się nad tym jakim przeciążeniom jest poddawany każdego dnia. W związku z tym na bóle kręgosłupa uskarża się coraz więcej dorosłych osób. Jedną z sytuacji wpływających bardzo negatywnie na kręgosłup jest długotrwałe przebywanie w pozycji siedzącej. Dlaczego jest ona aż tak szkodliwa?

Skolioza jest trójpłaszczyznową deformacją kręgosłupa, która najczęściej rozwija się w wieku dziecięcym. Zdarza się jednak, iż początek choroby przypada na okres dojrzały, tj. 20 rok życia i później. Wówczas mówimy o skoliozie dorosłych, nazywanej także skoliozą zwyrodnieniową.

W wieku dziecięcym, zdecydowana większość skolioz ma podłoże idiopatyczne, natomiast w wieku dojrzałym, główną przyczyną skrzywienia kręgosłupa są zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa oraz procesy degeneracyjne krążka międzykręgowego. Istotną różnicą pomiędzy skoliozą wieku dziecięcego i dojrzałego jest wielkość skrzywienia. Skoliozy dziecięce mogą osiągać dużo większe wielkości skrzywienia, natomiast skoliozy zwyrodnieniowe osiągają małe stopnie skrzywienia, około 20-30 stopni.

Dyskopatia  jest chorobą cywilizacyjną, która dotyka coraz szersze grono ludzi (blisko 40% społeczeństwa), uniemożliwiając często normalne funkcjonowanie. Dyskopatia w odcinku piersiowym, w stosunku do odcinka lędźwiowego czy szyjnego, jest dość rzadkim schorzeniem, co jest wynikiem budowy kręgosłupa w tym odcinku. Połączenie kręgów piersiowych z żebrami, sprawia iż odcinek ten charakteryzuje się najmniejszą ruchomością, ale dzięki temu poddawany jest najmniejszym obciążeniom.

Pod pojęciem dehydratacji krążka międzykręgowego kryje się utrata wody, jaka ma miejsce (odwodnienie)w krążku międzykręgowym. Zjawisko to prowadzi do upośledzenia funkcji jaką spełnia krążek, a także przyczynia się do stopniowych zmian strukturalnych w obrębie jądra miażdżystego jak i pierścienia włóknistego.

Zaburzenia w obrębie narządu ruchu przybierają niezwykle różnorodny obraz kliniczny, co warunkowane jest w dużej mierze strukturami prowokującymi dolegliwości. W obrębie miednicy dużą aktywnością charakteryzują się struktury łącznotkankowe tworzące więzadła. Ich podrażnienie objawia się występowaniem specyficznych objawów, określanych mianem zespołów, np. zespół więzadła krzyżowo-biodrowego.

Obecny styl życia, a także coraz częstsze problemy ze zdrowiem sprawiają, że rosnącą popularnością cieszą się zajęcia ukierunkowane na kręgosłup. Doniesienia na temat liczby osób zmagających się z dolegliwościami kręgosłupa są bardzo niepokojące i co gorsza, tendencja jest wzrastająca. W dużej mierze wynika to z rozwoju cywilizacyjnego, dzięki któremu zdecydowanie więcej czasu spędzamy w pozycji siedzącej (praca, dom, samochód). 

Powtarzające się przeciążenia statyczno-ruchowe towarzyszące codziennemu życiu są domeną współczesnej cywilizacji i główną przyczyną zaburzeń czynności układu ruchu. Bardzo często podstawowym objawem przeciążeń jest ograniczenie zakresu ruchu z jednoczesnym występowaniem dolegliwości bólowych o charakterze ostrym lub przewlekłym.

Pod nazwą „osteofity” kryją się narośla kostne, określane również dziobami kostnymi. Są to zmiany charakteryzujące się miejscową nadbudową tkanki kostnej, która najczęściej obejmuje krawędzie stawów poddawanych dużym obciążeniom. Za główną przyczynę powstawania tego typu zmian uznaje się chorobę zwyrodnieniową, która stopniowo doprowadza do degeneracji chrząstki stawowej, odsłaniając tkankę kostną. Jednak nie jest to jedyna przyczyna, należy pamiętać także o stanach pourazowych, powtarzających się mikrourazach czy procesach zapalnych.