Niepłodność dotyka coraz większej grupy młodych kobiet, które pragną założyć rodzinę i mieć dzieci. Macierzyństwo jest jednym z najpiękniejszych doznań, które wywołuje silne uczucia. Z tego względu naukowcy i ginekolodzy, a także same kobiety wkładają tyle wysiłku, by doszło do zapłodnienia. Kluczową rolę w procedurze In Vitro odgrywają hormony.
Stymulacja hormonalna do In Vitro
Stymulacja hormonalna przed In Vitro jest stosowana w celu uzyskania większej ilości komórek jajowych. W jednym cyklu miesięcznym stosuje się hormony, które są najbardziej podobne do fizjologicznych hormonów wydzielanych przez przysadkę mózgową (FSH i LH).
Natomiast wyciszeniu własnych czynności hormonalnych służy przyjmowanie preparatów zapisanych indywidualnie przez lekarza prowadzącego. Ginekolog może zastosować analogi gonadoliberyny lub antagonistów gonadoliberyny oraz inne leki. W trakcie stymulacji wprowadzane są zastrzyki, zapobiegające przedwczesnemu pojawieniu się owulacji.
Dawkowanie dobiera lekarz w zależności od efektu stymulacji jajników i może je modyfikowane w trakcie procedury przygotowującej do In Vitro. Każda zmiana w przyjmowaniu lub odstawieniu leków, odbywa się po konsultacji i według ścisłych zaleceń. Pacjentki są dokładnie instruowane, w jaki sposób mogą wprowadzić zastrzyki hormonalne samodzielnie w domu.
Monitoring poziomu hormonów – badania krwi i USG
Podczas stymulacji hormonalnej do In Vitro monitorowany jest poziom hormonów poprzez badania zawartości estradiolu i progesteronu w krwi. Wzrost pęcherzyków jajnikowych sprawdza lekarz w klinice poprzez aparaturę USG.
Niekiedy zdarza się, że część cykli zostaje przerwanych jeszcze przed punkcją jajników. Może być wiele przyczyn słabej odpowiedzi na stymulację hormonalną jajników. Podczas badania ginekolog stwierdza zatrzymanie wzrostu i rozwoju pęcherzyków. Częstotliwość występowania takiej sytuacji wzrasta wraz z wiekiem pacjentki, od około 40 roku życia. W takich przypadkach, przy następnych stymulacjach jest brana pod uwagę zmiana strategii w procedurze In Vitro i podawanie alternatywnych leków.
Klasyczne zapłodnienie In Vitro
Po prawidłowym przejściu przez stymulację hormonalną i uzyskaniu komórek jajowych dokonuje się oceny materiału pod kątem jakości i dojrzałości do rozmnażania. Jeżeli uda się uzyskać dojrzałe komórki, są one umieszczane w płynie hodowlanym. Kolejny etap to przeniesienie jajeczek do inkubatora, gdzie oczekują na połączenie z plemnikiem. Rodzaj zapłodnienia wybiera się według indywidualnych wskazań. Najczęściej stosuje się jedną z trzech metod: IVF, ICSI lub IMSI.
Klasyczne zapłodnienie In Vitro IVF polega na samoistnym połączeniu komórki jajowej z plemnikiem. Po ok. 3 – 6 godzinach od pobrania płynu pęcherzykowego do szalki z komórkami jajowymi wprowadza się plemniki w optymalnym stężeniu. Następnie szalkę umieszcza się w inkubatorze do powstania zapłodnienia. Wynik ocenia się po 18 – 20 godzinach inkubacji komórek. Niekiedy do zapłodnienia nie dochodzi w ogóle, mimo zastosowania najnowszych metod In Vitro.